Tot de manieren van de Kaukasische cultuur behoren het aanbieden van excuses voor eerlijkheid in hun daden, evenals omgangsvormen. Tijdens de viering van het Chinese Nieuwjaar krijgen de gezinnen van de week gewoonlijk geschenken van elkaar. De familie zal hun geschenken gewoonlijk delen met hun kinderen, want moeders en vaders die niet aanwezig waren tijdens het evenement krijgen traditioneel zelf het geschenk. Leven in een Amerikaans huis waar we het gemak van het internet hebben, maakt het mogelijk voor een familie om geschenken in het openbaar te ontvangen. Veel mensen die in een door beroemdheden gedreven economie leven, zouden het zich nooit kunnen veroorloven een dergelijk geschenk voor een kind te kopen. Een kans op een stukje opschepperij op kantoor kan voor elk kind een hele ervaring zijn.
De daad van het verontschuldigen voor “onvolmaaktheid” is een stap in de goede richting, zelfs voor kinderen. Een kind vragen om te proberen zich een weg te banen door het drukke verkeer zonder te kijken is een manier om die jongeren te leren hoe belangrijk het is naar de spreker te luisteren. Daarnaast leren kinderen ook respect op te brengen voor de kalmte tussen volwassenen en kinderen aan de eettafel.
De meeste kinderen zijn tamelijk gesloten in gezelschap. Zelfs wanneer de persoon die tegenover hen zit zo openlijk bevestigt dat ze ongelijk hebben, zijn veel kinderen onwetend omdat ze niet geleerd hebben hun onjuiste mening in het openbaar te vertellen. Een kleine fout op hun manier vertellen is een manier voor hun ouders om hen te vertellen dat zij hun principes niet naleven. Om hulp vragen is een ontwapenende opmerking voor een kind en een die laat zien dat ze serieus worden genomen. Tenslotte kunnen kinderen die opgroeien na het middaguur te hebben doorgebracht met het corrigeren van hun eigen fouten, het moeilijk vinden om een leraar ervan te overtuigen dat ze het verschil begrijpen tussen een excuus en het onder de pet houden. Het zou jammer zijn als de onderwijzer vol trots voor hen zou zijn, maar zich niet afvraagt of ze het zelf al begrijpen. Dit is een ander teken van leiderschap, maar het is ook een teken van vernedering voor een kind om vernederd te worden.
Daarom moeten gezinnen de tijd nemen om elkaars nalatigheid te erkennen en te tolereren. Omdat er zoveel nadruk wordt gelegd op de plicht om kinderen aan een bepaalde norm te laten voldoen om een goede ouder te zijn, gaan veel ouders er snel van uit dat zij degenen zijn die hun kinderen naar de volwassenheid moeten leiden. Door deze rol op zich te nemen, hebben zij te veel nagedacht over het leven van hun kinderen en niet genoeg tijd gegeven om hen te coachen naar de juiste volwassenheid. Het mag dan waar zijn dat kinderen meer leren als hun ouders een aantal culturele normen volgen, zoals die tot uiting komen in de tafelmanieren, maar het kan zelfs zo zijn dat zij alleen door de ervaringen van hun ouders worden bepaald en niet door hun lessen. Die kinderen zouden nog steeds hun stempel op het leven moeten kunnen drukken door naar hun ouders te kijken om hen onbeschofte manieren bij te brengen, maar huizen zouden geen martelplaats mogen zijn met die ouder als de enige leraar. Dit is de enige manier om er zeker van te zijn dat ze klaar zijn om volwassen rollen op zich te nemen.
tafelmanieren kan een tijdje duren om te leren. Maar door een kind te leren beleefd en respectvol te zijn, begint voor hem de weg naar een beter leven. Het is belangrijk om de ontluikende onberispelijkheid van kinderen te erkennen als ze tafelmanieren leren en u de kans krijgt om hen het verschil te leren tussen beleefdheid en aandacht voor anderen.
blogadmin
Share post:
Tot de manieren van de Kaukasische cultuur behoren het aanbieden van excuses voor eerlijkheid in hun daden, evenals omgangsvormen. Tijdens de viering van het Chinese Nieuwjaar krijgen de gezinnen van de week gewoonlijk geschenken van elkaar. De familie zal hun geschenken gewoonlijk delen met hun kinderen, want moeders en vaders die niet aanwezig waren tijdens het evenement krijgen traditioneel zelf het geschenk. Leven in een Amerikaans huis waar we het gemak van het internet hebben, maakt het mogelijk voor een familie om geschenken in het openbaar te ontvangen. Veel mensen die in een door beroemdheden gedreven economie leven, zouden het zich nooit kunnen veroorloven een dergelijk geschenk voor een kind te kopen. Een kans op een stukje opschepperij op kantoor kan voor elk kind een hele ervaring zijn.
De daad van het verontschuldigen voor “onvolmaaktheid” is een stap in de goede richting, zelfs voor kinderen. Een kind vragen om te proberen zich een weg te banen door het drukke verkeer zonder te kijken is een manier om die jongeren te leren hoe belangrijk het is naar de spreker te luisteren. Daarnaast leren kinderen ook respect op te brengen voor de kalmte tussen volwassenen en kinderen aan de eettafel.
De meeste kinderen zijn tamelijk gesloten in gezelschap. Zelfs wanneer de persoon die tegenover hen zit zo openlijk bevestigt dat ze ongelijk hebben, zijn veel kinderen onwetend omdat ze niet geleerd hebben hun onjuiste mening in het openbaar te vertellen. Een kleine fout op hun manier vertellen is een manier voor hun ouders om hen te vertellen dat zij hun principes niet naleven. Om hulp vragen is een ontwapenende opmerking voor een kind en een die laat zien dat ze serieus worden genomen. Tenslotte kunnen kinderen die opgroeien na het middaguur te hebben doorgebracht met het corrigeren van hun eigen fouten, het moeilijk vinden om een leraar ervan te overtuigen dat ze het verschil begrijpen tussen een excuus en het onder de pet houden. Het zou jammer zijn als de onderwijzer vol trots voor hen zou zijn, maar zich niet afvraagt of ze het zelf al begrijpen. Dit is een ander teken van leiderschap, maar het is ook een teken van vernedering voor een kind om vernederd te worden.
Daarom moeten gezinnen de tijd nemen om elkaars nalatigheid te erkennen en te tolereren. Omdat er zoveel nadruk wordt gelegd op de plicht om kinderen aan een bepaalde norm te laten voldoen om een goede ouder te zijn, gaan veel ouders er snel van uit dat zij degenen zijn die hun kinderen naar de volwassenheid moeten leiden. Door deze rol op zich te nemen, hebben zij te veel nagedacht over het leven van hun kinderen en niet genoeg tijd gegeven om hen te coachen naar de juiste volwassenheid. Het mag dan waar zijn dat kinderen meer leren als hun ouders een aantal culturele normen volgen, zoals die tot uiting komen in de tafelmanieren, maar het kan zelfs zo zijn dat zij alleen door de ervaringen van hun ouders worden bepaald en niet door hun lessen. Die kinderen zouden nog steeds hun stempel op het leven moeten kunnen drukken door naar hun ouders te kijken om hen onbeschofte manieren bij te brengen, maar huizen zouden geen martelplaats mogen zijn met die ouder als de enige leraar. Dit is de enige manier om er zeker van te zijn dat ze klaar zijn om volwassen rollen op zich te nemen.
tafelmanieren kan een tijdje duren om te leren. Maar door een kind te leren beleefd en respectvol te zijn, begint voor hem de weg naar een beter leven. Het is belangrijk om de ontluikende onberispelijkheid van kinderen te erkennen als ze tafelmanieren leren en u de kans krijgt om hen het verschil te leren tussen beleefdheid en aandacht voor anderen.